
Wszyscy uczestnicy debaty zgodnie potwierdzali konieczność utrzymania silnej polityki rolnej po 2013 roku jako narzędzia zapewniającego kontynuację produkcji rolnej w Europie. Wśród argumentów za WPR wymienionych przez przedstawicieli polskich organizacji rolniczych znalazła się konieczność zapewnienia samowystarczalności produkcji żywności w Unii Europejskiej jako strategicznego elementu gospodarki Wspólnoty. Dyskutując nad możliwościami usprawiedliwienia w oczach całego społeczeństwa kontynuacji wsparcia bezpośredniego rolników podkreślono wysokie koszty towarzyszące działalności rolniczej związane m.in. z wymogami jakościowymi i środowiskowymi, pozaprodukcyjną rolą rolnictwa oraz wymuszającym mniejszą skalę wytwarzania wysokim zagęszczeniem ludności na kontynencie. Stwierdzono ponadto, że dotychczasowe doświadczenia z ograniczeniami produkcji (przykład cukru) nie przyniosły korzystnych zmian w cenach płaconych przez konsumentów.
Ponadto, omawiając możliwości zmian w systemach płatności bezpośrednich przedstawiciele polskich organizacji rolniczych opowiedzieli się za odejściem od historycznych wartości referencyjnych stanowiących obecnie podstawę do naliczania wysokości wsparcia. Jednocześnie, podkreślone zostało znaczenie II filara Wspólnej Polityki Rolnej, w ramach którego nastąpiły istotne zmiany restrukturyzacyjne na polskiej wsi.