
Projekt „Welfare Quality” zrealizowany został ze środków Komisji Europejskiej jako zintegrowana inicjatywa badawcza w ramach VI Programu Ramowego UE, priorytet 5: „Jakość i bezpieczeństwo żywności”. Udział w projekcie wzięły 44 instytuty naukowe i uniwersytety reprezentujące 13 krajów europejskich oraz 4 państwa Ameryki Łacińskiej. Jego realizacja rozpoczęła się w maju 2004 roku i została zakończona pod koniec 2009 roku. „Welfare Quality” miał za zadanie zintegrowanie kwestii dobrostanu zwierząt w łańcuchu dostaw żywności biorąc pod uwagę społecznie demonstrowaną konieczność poprawy poziomu dobrostanu i zwiększenie transparentności jakości artykułów spożywczych pochodzenia zwierzęcego. Celem projektu było w szczególności zbudowanie niezawodnej metody systemu monitoringu dobrostanu na poziomie gospodarstwa rolnego, systemu informacji o produkcie, a także praktycznych, specyficznych dla poszczególnych gatunków zwierząt strategii na rzecz poprawy ich warunków chowu. Projekt ukierunkowany został na 3 główne gatunki zwierząt gospodarskich i uzyskiwane z nich produkty tj. bydło (mleczne i mięsne), trzodę chlewną oraz drób (brojlery i kury nioski).
Standardy dla oceny dobrostanu na poziomie gospodarstwa oraz systemy informacyjne zostały osadzone na oczekiwaniach konsumentów, wymogach rynkowych detalistów, a także restrykcyjnych podstawach naukowych w tym zakresie. Istotą było stworzenie swoistego, bezpośredniego połączenia pomiędzy informacją o produktach pochodzenia zwierzęcego na poziomie konsumenckim a praktykami utrzymywania zwierząt stosowanymi przez rolników. Podczas realizacji tak złożonego przedsięwzięcia zdecydowano o oparciu się oceny dobrostanu na 4 podstawowych zasadach, wśród których wyszczególniono 12 kryteriów.
![]() |
W dalszej części debaty, po szczegółowym omówieniu metodologii oceny dobrostanu dla poszczególnych gatunków, dyskutowano na temat wdrożenia opracowanego w ramach projektu podejścia w gospodarstwach rolnych. Wśród niektórych opinii dominował pogląd, że metoda ta mogła być zostać wdrożona nieobligatoryjnie poprzez krajowe i komercyjne służby doradztwa rolniczego lub stać się częścią systemu ubezpieczeń rolnych, jako że niektóre elementy specyficznych dla poszczególnych gatunków zwierząt protokołów, które stanowią podstawę praktycznej oceny poziomu dobrostanu w gospodarstwie, stosowane są już pilotażowo w niektórych krajach Unii Europejskiej.